Temat: jawność danych/informacji -brak odpowiedzi od Polskiego...
W przypadku gdy prokurator sporzadził już akt oskarżenia można tylko ubiegać się o to by być tzw. oskarżycielem posiłkowym - (mogą to być osoby pokrzywdzone w przypadku pzrestępstw ściganych z urzedu)
o do PCB - to nie znlazłem nic co by ich zobowiazywało do odpowiedzi na te pytania, wynika to raczej z tego jaka jest ich kultura osobista i jak głeboko mają w poważaniu siebie i osoby piszące do nich.
Wszelkie organizacje typu cechy, izby itp... do których przynalezność jest dobrowolna nie mają praktycznie żadnego wpływu na działalność swoich członków. Mogą im tylko pogrozić palcem lub wykluzyć ze swego grona, podobnie jak partia polityczna nie odpowiada za przestępstwa lub wykroczenia popełnione przez swoich członków.
W przypadku tzw. szarlatanów najczesciej niewiele można im zarzucić. Temat był niedawno poruszany. Dużo zależy od tego czy człowiek obiecał że wyleczy czy tylko że podejmie próbę leczenia.
http://www.goldenline.pl/forum/1917920/odpowiedzialnos...
=====================================
Przesyłam kilka komentarzy dot. tego przestępstwa
1. Uwagi ogólne. Art. 286 ustanawia odpowiedzialność karną za przestępstwo oszustwa. Polega ono na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym poprzez wprowadzenie w błąd, wyzyskanie błędu lub niezdolności należytego pojmowania przedsiębranego działania. Celem działania sprawcy jest dążenie do osiągnięcia korzyści majątkowej. Art. 286 składa się z czterech paragrafów. W § 1 określony został typ podstawowy przestępstwa oszustwa, w § 2 ustawodawca przewidział odpowiedzialność taką, jak za oszustwo ( „tej samej karze” ), w stosunku do sprawcy żądającego korzyści majątkowej w zamian za zwrot bezprawnie zabranej rzeczy. W § 3 przewidziany został typ uprzywilejowany oszustwa ze względu na wypadek mniejszej wagi. Natomiast w § 4 ustanawiono wnioskowy tryb ścigania, w przypadku gdy omówione postacie oszustwa zostały popełnione na szkodę osoby najbliższej. Przestępstwo oszustwa w zbliżonej postaci było uregulowane w art. 205 k.k. z 1969 r., jednakże poprzedni Kodeks nie przewidywał konstrukcji odpowiedzialności za żądanie korzyści majątkowej w zamian za zwrot bezprawnie zabranej rzeczy. Szczególne forma oszustwa została przewidziana w art. 294 .
2. Przedmiotem ochrony art. 286 jest mienie (prawa majątkowe; zob. M. Kulik, w: Kodeks... , red. M. Mozgawa, s. 555).
3. Strona przedmiotowa. Istota zabronionego zachowania przy oszustwie polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem. Celem działania sprawcy jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca, popełniając przestępstwo, może posłużyć się trzema alternatywnie wskazanymi w przepisie metodami: wprowadzeniem w błąd, wyzyskaniem błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania.
Wprowadzenie w błąd polega na tym, że sprawca swoimi podstępnymi zabiegami doprowadza inną osobę do mylnego wyobrażenia o rzeczywistym stanie rzeczy. Środkiem użytym do wprowadzenia w błąd może być słowo, pismo, fałszywe narzędzie i urządzenie. Do przypisania oszustwa nie jest potrzebne użycie szczególnego podstępu, lecz wystarczy każde działanie mogące wprowadzić poszkodowanego w błąd.
Wprowadzenie w błąd dotyczyć musi tzw. istotnych okoliczności, które mogą mieć wpływ na podjęcie przez oszukiwaną osobę decyzji rozporządzenia mieniem. Działanie oszusta odnosić się więc musi do okoliczności powodującej, że rozporządzenie mieniem ma charakter niekorzystny (J. Bafia, K. Mioduski, M. Siewierski, Kodeks..., t. II , s. 263).
Wyzyskanie błędu tym różni się od wprowadzenia w błąd, że przy wyzyskaniu błędu oszukany ma fałszywe wyobrażenie o rzeczywistości bez udziału w tym sprawcy, który istniejący już błąd oszukanego wykorzystuje. Innymi słowy, wykorzystanie błędu polega na wykorzystaniu przez sprawcę już istniejących, niezgodnych z rzeczywistością opinii lub wyobrażeń osoby pokrzywdzonej (zob. M. Kulik, w: Kodeks... , red. M. Mozgawa, s. 555).
Kolejną formą przestępnego działania sprawcy jest wyzyskanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania polegające na wykorzystaniu sytuacji, gdy ofiara z jakichkolwiek względów nie ma należytego rozeznania co do transakcji, jaką podejmuje. Niezdolność osoby rozporządzającej mieniem do należytego pojmowania przedsiębranego działania może wynikać z braku odpowiedniego rozwoju psychicznego, niedostatecznej socjalizacji, młodego wieku, upośledzenia umysłowego - zarówno takiego, które wyłącza zdolność rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania swym postępowaniem, jak i prowadzącego jedynie do ograniczenia tej zdolności. Niezdolność może stanowić następstwo nadużywania alkoholu, środków odurzających, narkotyków. Może ona mieć charakter przemijający albo stały.
Oszustwo jest przestępstwem materialnym. Skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego.
Niekorzystne rozporządzenie mieniem jako znamię przestępstwa oszustwa oznacza pogorszenie przy transakcjach sytuacji majątkowej rozporządzającego. Jest ono szersze od pojęć szkoda i strata. Niekorzystność nie oznacza niepowetowalności szkody. Nie wyklucza niekorzystności rozporządzenia okoliczność, iż szkoda może być naprawiona, a w szczególności że pokrzywdzonemu przysługuje roszczenie cywilne. Wywiązanie się ze zobowiązania w części oznacza także niekorzystność rozporządzenia mieniem, a w skrajnych przypadkach nawet spełnienie świadczenia wzajemnego w całości (np. pokrzywdzony otrzymuje całe świadczenie, ale ze zwłoką; gdyby je otrzymał w ustalonym terminie, mógłby przeprowadzić inną zyskowną dla niego transakcję lub zapłacić w terminie za zobowiązania, dysponując właśnie środkami, co do których sądził, że otrzyma je w określonym w oszukańczej transakcji terminie).
Ustawowe znamię stanowiące skutek przestępstwa oszustwa, określonego w art. 286 § 1, wypełnione zostaje wtedy, gdy sprawca, działając w sposób opisany w tym przepisie, doprowadza inną osobę do rozporządzenia mieniem, które jest niekorzystne z punktu widzenia interesów tej osoby lub innej osoby pokrzywdzonej. Powstanie szkody w mieniu nie jest koniecznym warunkiem do przyjęcia, że doszło do tak pojmowanego niekorzystnego rozporządzenia (wyrok SN z 30 sierpnia 2000 r., V KKN 267/2000 , OSNKW 2000, nr 9-10, poz. 85).
Przedmiotem wykonawczym przestępstwa oszustwa jest mienie. Termin „mienie” , zawarty w treści art. 286 § 1 k.k. oznacza całokształt sytuacji majątkowej obejmującej wszelkie prawa, zarówno rzeczowe, jak i obligacyjne, zaś niekorzystne nim rozporządzenie może nastąpić zarówno przez rzeczywisty uszczerbek, jak i przez utratę należnych korzyści (zob. postanowienie SN z 15 czerwca 2007 r., I KZP 13/2007 , OSNKW 2007, nr 7-8, poz. 56).
W art. 286 § 2 ustawodawca określił odpowiedzialność za czyn polegający na żądaniu korzyści majątkowej w zamian za zwrot bezprawnie zabranej rzeczy, np. za zwrot skradzionego samochodu (oszustwo pokradzieżowe).
Przestępstwo określone w art. 286 § 2 staje się czynem dokonanym z chwilą dotarcia do pokrzywdzonego uświadomionego wyrażenia takiego żądania i bez względu na fakt, czy w jego następstwie dojdzie do otrzymania korzyści przez żądającego i zwrotu skradzionej rzeczy.
Żądanie takie już uzewnętrznione, do czasu jego uświadomienia przez pokrzywdzonego, należy oceniać jako działanie zmierzające bezpośrednio do dokonania przestępstwa. Żądanie musi mieć adresata, do którego jest kierowane, żądanie niemające bowiem adresata bądź określonej treści nie odpowiada pojęciu „żądanie” . Dla bytu oszustwa pokradzieżowego obojętne jest, czy żądanie korzyści majątkowej złożono ustnie czy też pisemnie. Obojętne jest też to, czy żądanie złożono wprost do osoby pokrzywdzonej, czy też za pośrednictwem osób trzecich, oraz to, czy sprawca czynu ma zamiar wywiązania się z zobowiązania zwrotu bezprawnie zabranej rzeczy (S. Łagodziński, Oszustwo... , s. 33 i n.).
Przepis nie określa sposobu działania sprawcy. W związku z tym może on posługiwać się oszukańczymi zabiegami, aby uzyskać korzyść majątkową (np. wprowadzić ofiarę w błąd co do tego, że przedmiot zostanie jej zwrócony, podczas gdy w rzeczywistości nie ma takiego zamiaru). Może również po uzyskaniu korzyści ten przedmiot zwrócić.
W art. 286 § 3 został określony typ uprzywilejowany oszustwa z uwagi na wypadek mniejszej wagi.
4. Podmiot. Sprawcą przestępstwa określonego w art. 286 może być każdy. Jest to przestępstwo powszechne.
5. Strona podmiotowa przestępstwa oszustwa polega na umyślności. Działanie sprawcy motywowane jest osiągnięciem celu w postaci korzyści majątkowej. Wymagana jest więc szczególna postać zamiaru bezpośredniego kierunkowego (dolus directus coloratus).
6. Zagrożenie karne. W przypadku czynów zawartych w art. 286 § 1 i 2 ustawodawca przewidział zagrożenie karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Typ uprzywilejowany oszustwa, o którym mowa w art. 286 § 3, zagrożony jest trzema rodzajami kar: grzywną, karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności do lat 2.
7. Tryb ścigania przestępstwa oszustwa ma charakter publicznoskargowy. W przypadku gdy pokrzywdzonym jest osoba najbliższa dla sprawcy, wymagane jest złożenie przez nią wniosku o ściganie (przestępstwo względnie wnioskowe).
8. Zbieg przepisów. Gdy działanie oskarżonego, realizujące znamiona ustawowe określone w art. 282 k.k., wyczerpuje zarazem znamiona czynu zabronionego typizowanego w art. 286 § 2 k.k., to przepisy te pozostają w zbiegu kumulatywnym ( art. 11 § 2 k.k.) i stanowią podstawę skazania za jedno przestępstwo (zob. wyrok SN z 6 listopada 2006 r., V KK 40/2006 , OSNKW 2006, nr 12, poz. 117).
Autor: Tadeusz Bojarski
=======================
1. Sprawcą oszustwa może być każdy. Jest to przestępstwo kierunkowe, gdyż sprawca musi działać „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej” (zob. uwagi do art. 115 § 4 ; por. wyrok SA w Katowicach z 17 sierpnia 2000 r., II AKa 168/2000 , OSA 2001, nr 7-8, poz. 51, s. 53).
2. Przedmiotem czynu jest mienie w szerokim tego słowa znaczeniu, czyli rzeczy ruchome, nieruchomości i wszelkie prawa majątkowe.
3. Zachowanie sprawcy polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w jeden z dwóch wymienionych sposobów, tj. przez wprowadzenie w błąd, wyzyskanie błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Komentowana regulacja nie wymaga ustalenia podejmowania przez sprawcę szczególnych, spektakularnych czynności. Wystarczające jest bowiem ustalenie jakiegokolwiek działania, które może spowodować błędne wyobrażenie o rzeczywistości u osoby rozporządzającej mieniem (postanowienie SN z 26 czerwca 2003 r., V KK 324/2002 , „Gazeta Prawna” 2004, nr 89, s. 24).
4. Rozporządzeniem będzie każdy akt powodujący zmianę w majątku osoby pokrzywdzonej, a więc zarówno akt o skutkach rzeczowych (np. zbycie rzeczy), jak i obligacyjnych (np. zwolnienie z długu). Transakcja taka musi być jednocześnie niekorzystna, co może polegać na poniesieniu rzeczywistego uszczerbku w majątku lub na przyjęciu zobowiązań majątkowych. Powstanie szkody w mieniu nie jest koniecznym warunkiem do przyjęcia, że doszło do tak pojmowanego niekorzystnego rozporządzenia (zob. wyrok SN z 30 sierpnia 2000 r., V KKN 267/2000 , OSNKW 2000, nr 9-10, poz. 85). Dla zaistnienia oszustwa musi przy tym istnieć związek przyczynowy między zachowaniem się sprawcy a niekorzystnym rozporządzeniem mieniem przez pokrzywdzonego. Zabór rzeczy przez sprawcę żądającego korzyści majątkowej, jak i faktyczna możliwość jej zwrotu nie należą do ustawowych znamion przestępstwa określonego w art. 286 § 2 k.k. (postanowienie SN z 1 marca 2005 r., III KK 75/2004 , OSNSK 2005, poz. 461).
5. Wprowadzenie w błąd (tzw. oszustwo czynne) oznacza, że sprawca swoimi podstępnymi zabiegami doprowadza inną osobę do mylnego wyobrażenia o rzeczywistym stanie rzeczy, np. co do cech sprzedawanego towaru, okoliczności zawieranej transakcji. Środkiem użytym do wprowadzenia w błąd może być słowo, pismo, fałszywe narzędzia i urządzenia techniczne itp. Działanie sprawcy musi się odnosić do okoliczności powodującej, że rozporządzenie mieniem ma charakter niekorzystny (J. Skorupka, Wady oświadczenia woli w wybranych przestępstwach gospodarczych , PS 2000, nr 4, s. 38).
6. Wyzyskanie błędu (tzw. oszustwo bierne) polega na wykorzystaniu przez sprawcę już istniejących, niezgodnych z rzeczywistością opinii lub wyobrażeń osoby pokrzywdzonej, np. zakup reprodukcji jako cennego dzieła sztuki, o czym pokrzywdzony nie wiedział, a sprawca nie wyprowadził go z błędu. Wyzyskanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania polega na wykorzystaniu takiej sytuacji, gdy ofiara z jakichkolwiek względów (wiek, choroba, ograniczenie umysłowe, stan skrajnego zmęczenia lub wyczerpania, naiwność itd.) nie ma należytego rozeznania co do transakcji, jaką podejmuje (por. J. Śliwowski, Prawo... , s. 437; A. Marek, Prawo karne (2001) , s. 562). Na przykład, oszust namową nakłania osobę małoletnią do sprzedaży cennego przedmiotu za bardzo niską cenę lub otrzymuje go, niczego nie dając w zamian.
7. Kumulatywny zbieg przepisów art. 286 § 1 i art. 310 § 2 zachodzi wówczas, gdy czyn sprawcy polega na puszczeniu w obieg podrobionego lub przerobionego środka płatniczego przez zbycie tego środka innej osobie za pomocą wprowadzenia w błąd lub wyzyskania błędu co do rzeczywistej wartości takiego środka i doprowadzenie przez to tej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (zob. wyrok SN z 21 stycznia 1976 r., I KR 219/75 , OSNKW 1976, nr 4-5, poz. 59 oraz wyrok SA w Białymstoku z 14 marca 1995 r., II AKr 17/95 , OSAB 1995, nr 1, poz. 11).
8. Przestępstwo z art. 286 § 2 jest przestępstwem powszechnym, którego sprawcą może być również osoba będąca sprawcą bezprawnego zaboru rzeczy, za zwrot której żąda obecnie korzyści majątkowej (odmiennie S. Łagodziński, Oszustwo pokradzieżowe , Prok. i Pr. 1998, nr 5, s. 40 i n.).
9. Przestępstwo to może być popełnione tylko w zamiarze bezpośrednim, przesądza o tym znamię czasownikowe „żąda” .
10. Strona przedmiotowa tego czynu polega na żądaniu korzyści majątkowej (zob. uwagi do art. 115 § 4 ) w zamian za zwrot zabranej rzeczy. Sprawca może (ale nie musi) wprowadzać ofiarę w błąd, że przedmiot zaboru zostanie jej zwrócony, podczas gdy w rzeczywistości nie ma on możliwości lub zamiaru zrealizowania swojej obietnicy. Sprawcą może więc być także osoba, która nie miała nic wspólnego z kradzieżą. Żądanie sprawcy może być skierowane zarówno do ofiary zaboru, jak i każdej innej osoby lub instytucji zainteresowanej zwrotem ofierze bezprawnie uzyskanej rzeczy.
11. Przestępstwo jest dokonane już w momencie wyrażenia żądania korzyści majątkowej.
12. Mniejsza waga czynu statuuje - podobnie jak w odniesieniu do innych, omówionych przestępstw - typ uprzywilejowany (art. 286 § 3).
13. Oszustwo jest czynem ściganym z oskarżenia publicznego, chyba że zostało popełnione na szkodę osoby najbliższej (zob. uwagi do art. 115 § 11).
Autor: Emil Pływaczewski
====================================================
пропозиції роботи
